Huppelende volwassenen met een knuffelbeer
Toen iemand mij voor het eerst vertelde over Innerlijk Kindwerk vond ik dat eerlijk gezegd aardig zweverig en soft klinken. Ik kreeg er beelden bij van huppelende of vol overgave huilende volwassenen met een knuffelbeer en dat leek me nou niet direct een setting waar ik thuishoorde. Ik moet erbij zeggen dat ik toen nog behoorlijk in een overlevingsmodus zat en dus ging het vooral om op de been blijven, sterk en stoer zijn. Een eventueel innerlijk kind, zeker als dit ook nog allerlei kwetsuren had, laat staan behoeften, kon ik daar op dat moment echt niet bij gebruiken. Ergens wist ik dat mijn overlevingsmodus dan wel eens als een kaartenhuis zou kunnen instorten. En dan kon ik misschien niet meer werken, functioneren… Dat mocht niet gebeuren.
Toch nieuwsgierig
Tegelijkertijd werd er iets in mij wakker. Dit Innerlijk Kindwerk kon wel eens precies gaan over dat wat ik eronder probeerde te houden, maar wat onbewust wel een grote rol speelde in mijn leven en de dingen waar ik tegenaan liep. En die ik eigenlijk ook wel graag op wilde lossen. Ergens voelde ik dat dit wel eens een echte oplossing kon bieden en geen symptoombestrijding. Want dat een beetje praten met iemand de boel niet ging veranderen wist ik donders goed. De oorzaak lag dieper. Of beter gezegd: vroeger. Het ging niet over ratio, maar over dieper gelegen en oude gevoelens waar ik niet mee in contact was. Het maakte mij nieuwsgierig. Zou dit een mogelijkheid zijn om dingen echt op te lossen en te verwerken? Zodat ik me in het leven vrijer en gelukkiger kon voelen?
Wat is eigenlijk het innerlijk Kind?
Natuurlijk hebben we niet letterlijk onszelf als kind bij of in ons. Maar wat is het innerlijk kind dan wel? Het innerlijk kind is een metafoor. Het staat voor alle gevoelens, ervaringen, overtuigingen en strategieën die we in onze kindertijd hebben opgedaan. Om het simpel uit te leggen: je komt op de wereld zoals je in essentie bent. Nog helemaal puur, ongeschonden en met al jouw eigenheid en kwaliteiten. Dan kom je in een gezin, op school, in de maatschappij. Je wordt opgevoed en gevormd. Er zijn regels, een structuur, verwachtingen.. Je moet je aanpassen. Zeker wanneer je ouders ook kwetsuren met zich meedragen of bepaalde aspecten van jou niet goed kunnen hanteren of erdoor getriggerd raken, moet je als kind stukjes van je eigenheid beschermen, weghouden.
Dan doe ik het wel alleen
Wanneer er bijvoorbeeld op jouw enthousiasme of levenslust afkeuring volgt, zal je de volgende keer wel uitkijken voor je dit weer laat zien. Misschien trek je de conclusie dat je er alleen mag zijn als je je rustig houdt. Als boos worden gevolgd wordt door afwijzing of straf, zal je misschien concluderen dat jouw boosheid niet oké is. Dan zal je je boosheid misschien onderdrukken. Als je ouders boos worden wanneer je om aandacht vraagt, zul je je voortaan misschien stil houden of terugtrekken. Dan concludeer je misschien dat je het alleen moet doen. En als je voelt dat je ouders zelf veel verdriet met zich meedragen, zul je jouw eigen tranen misschien inslikken. Dan kan je de overtuiging opdoen dat jouw verdriet teveel is voor anderen.
Overtuigingen en patronen
Door dit soort ervaringen ontwikkel je overtuigingen over jezelf, de ander en de wereld. Je gaat je gedragen op een manier die in de omgeving waarin je opgroeit geaccepteerd of gewaardeerd wordt. Het is de best mogelijke oplossing binnen de omstandigheden. Hierdoor ontstaan er gedragspatronen die je later in het leven wel eens flink in de weg kunnen gaan zitten. Diep van binnen is dit een pijnlijk proces. Als kind ben je voor je overleving namelijk afhankelijk van je ouders, het gezin waarin je opgroeit. Je niet aanpassen is gewoon geen optie. Je moet dus wel een deel van jezelf afsplitsen en een persoonlijkheid ontwikkelen, een aangepaste versie van jezelf.
Gekwetste kind en natuurlijke kind
In de Primal Rebirth Therapie maken we onderscheid tussen het gekwetste en het natuurlijke kind. Het natuurlijke kind is het kind zoals het op de wereld kwam; nog onbeschadigd, puur en heel. In zich draagt het al zijn unieke kwaliteiten en potentieel. Dit kind is vol vertrouwen en liefde. Het gekwetste kind is het kind dat zich moest aanpassen, opgevoed en gevormd werd en in dat proces kwetsuren heeft opgelopen, pijn. Dit gekwetste kind kan later in je leven behoorlijk opspelen. Dit kind is namelijk gewond en heeft nog aandacht nodig.
Volwassen en kindbewustzijn: door welke bril kijk je?
Misschien vind je de termen innerlijk kind en volwassene ook wat zweverig of abstract klinken. Waar hebben we het nou precies over? Eigenlijk gaat het over bewustzijn. Door welke bril kijk je naar de wereld? We hebben allemaal een volwassen bewustzijn en een kindbewustzijn. Afhankelijk van de situatie en jouw ervaringen, kijk je soms door de volwassen bril en soms door die van het kind. Het kind heeft vroeger bepaalde ervaringen opgedaan en kijkt met een door die ervaringen gekleurde bril naar wat er nu gebeurt.
Verblind door een oude bril met verkeerde sterkte
Als je vertrouwen als kind beschaamd is en je de overtuiging hebt ontwikkeld dat anderen niet te vertrouwen zijn, zul je in sommige situaties vanuit wantrouwen naar de ander kijken. Je zult dan ook vooral dingen zien die jouw wantrouwen bevestigen, of ze nu kloppen of niet. Je bent even niet in staat om te zien dat die ander het misschien best goed met je voorheeft. Jouw oude bril vervormt de werkelijkheid. Als je als kind in de steek gelaten ben, kan je als volwassene erg gevoelig of bang zijn voor verlating. Je kunt dan snel het gevoel hebben in de steek gelaten te worden door anderen en hierbij zeer sterke gevoelens ervaren, ook als dit niet daadwerkelijk aan de hand is. Het lijkt of het hele scenario van vroeger zich herhaalt. De oude beelden en wonden kleuren hoe jij het heden waarneemt en wat je erbij voelt.
Gelukkig is er ook een volwassen bril
Maar er is ook altijd een volwassen bril. De volwassene kan realistisch naar de wereld kijken, objectief, hier en nu. En dat is fijn. Want hoe meer het heden lijkt op situaties uit je verleden, hoe sneller je zult merken dat je ineens door die oude bril kijkt. Met alle bijbehorende emoties en reactiepatronen. Soms zonder dat je precies begrijpt wat er nu gebeurt. En dat kan knap verwarrend en ontregelend zijn! Een volwassen bril ernaast leren zetten is dan geen overbodige luxe.
Hoe merk je dat jouw innerlijk kind in actie is?
Misschien snap je inmiddels iets beter wat ik bedoel met het innerlijk kind en de volwassene. Maar hoe merk je nou wanneer het kind in actie is en je door die oude bril kijkt? Soms merk je dit doordat je extreem gevoelig reageert op een ogenschijnlijk kleine of normale situatie. Ineens voel je je bijvoorbeeld heel erg verdrietig, boos, angstig of klein. Of je barst plotseling in tranen uit. Of je voelt juist ineens niks meer. Vaak snap je niet waarom je nu zo over- of juist ongevoelig reageert en komt dit ook helemaal niet uit. Bij andere mensen meldt het kind zich in de vorm van terugkerende lichamelijke signalen, zoals buikpijn, je extreem moe voelen, hoofdpijn of hyperventilatie. Vaak zitten er in deze lichamelijke reacties gevoelens van het kind verstopt.
Gevangen in oude reacties of patronen
Het kan ook zijn dat je, zonder dat je dit wilt, reageert op een oude manier. Je wilt wel anders reageren op die collega die een kritische of belerende opmerking maakt, maar het lukt niet. In plaats van zeggen dat je het er niet mee eens bent of dat je die opmerking vervelend vindt, klap je bijvoorbeeld dicht of voel je je verlamd of klein. Je schiet terug in een oud gevoel en reageert zoals het kind van toen heeft moeten reageren. Misschien merk je ook dat je aldoor in dezelfde patronen terecht komt. Zoals je klein houden of juist groter maken, het alleen doen, teveel hooi op je vork nemen, over je grenzen (laten) gaan, je terugtrekken of jezelf juist overschreeuwen, kritisch of liefdeloos naar jezelf zijn, je afsluiten of steeds weggaan als dingen te dichtbij komen of als je wel eens zou kunnen vinden waar je zo naar verlangt. Ooit waren dit hele goede en adequate strategieën. Ze hebben je geholpen te overleven in niet optimale omstandigheden en hebben je gebracht tot waar je nu bent. Maar nu merk je misschien dat ze je belemmeren om je leven te leiden zoals jij wilt en je verlangens en doelen na te streven.
Innerlijk Kindwerk, maar ik ben toch gewoon volwassen?!
Oké, allemaal leuk en aardig. Maar wat doen we eraan? Hoe kan je je leven meer leiden vanuit een volwassen perspectief en word je minder gegijzeld door die oude gevoelens en reacties? Misschien denk je wel: ja, maar ik ben toch gewoon volwassen?! Ja, dat klopt. En toch handelen we onbewust vaak vanuit onze vroegere ervaringen en gevoelens. Of we handelen meer vanuit een overlevend deel dan vanuit de gezonde volwassene.
De volwassene als liefdevolle ouder voor het kind
Eigenlijk zijn er dus twee dingen nodig. Enerzijds gaat het er bij Innerlijk Kindwerk om de gezonde volwassene te versterken, zodat deze meer aanwezig is en het kind kan horen, begrijpen en zorgen voor wat het nodig heeft. Anderzijds is er aandacht en heling nodig voor het kind. Er is ruimte nodig voor de onverwerkte gevoelens die nog in dit kind leven, zijn overtuigingen en strategieën. Belangrijk is dat dit in een veilige, rustige setting en met goede begeleiding gebeurt. Zodat het verhaal van dit kind eindelijk echt gehoord kan worden, zijn emoties geuit kunnen worden en er steun is. Nu is het kind niet meer alleen. Zo kan er een dialoog op gang gebracht worden tussen de volwassene en dit kind. De volwassene kan dan de liefdevolle ouder worden voor dit kind en het geven wat het toen zo nodig had en gemist heeft. En dat brengt heling voor dit kind. Het kind en zijn gevoelens kunnen geïntegreerd worden.
Innerlijk Kindwerk Groningen: ontwarren en verbinden
In de therapie zullen we samen onderzoek doen naar wat er in jouw innerlijk kind leeft. Welk verhaal heeft het te nog te vertellen? Welke gevoelens hebben nog aandacht en verwerking nodig? Wat wil het nog uiten en naar wie? Welke ervaringen hebben dit kind gevormd? Waarom gedraagt het zich zoals het doet? Wat heeft dit kind nodig? We kijken of de volwassene aanwezig is en hoe deze versterkt kan worden. En hoe deze volwassene voor het kind kan zorgen. Enerzijds ontwarren we dus beide delen, anderzijds brengen we een dialoog op gang, een verbinding. Hoe kunnen jouw volwassene en jouw innerlijk kind meer gaan samenwerken? En hoe kunnen we het programma van het kind updaten? Zodat jij vanuit een meer realistisch perspectief naar de wereld kunt kijken? Zonder al die belemmerende patronen.
Hoe ziet Innerlijk Kindwerk Groningen er praktisch uit?
In de Innerlijk Kindtherapie gebruiken we verschillende werkvormen. Soms maken we in het gesprek onderscheid tussen beide delen, soms maken we twee aparte plekken, een plek voor de volwassene en een plek voor het kind. We laten dan beide delen aan het woord. Dit noemen we een Innerlijk Kinddialoog. Soms laten we het kind gevoelens uiten die nog niet geuit zijn. We onderzoeken het verschil tussen de gezonde volwassene en jouw overlever. Ook maken we onderscheid tussen jouw natuurlijke kind en jouw gekwetste kind. Dit natuurlijke kind beschikt vaak over heel veel kwaliteiten, levensenergie en vreugde en draag je nog steeds in je. Het kan een enorme hulpbron zijn in de therapie en in jouw leven. We maken contact met jouw natuurlijke kind, zodat het meer plek kan krijgen in jouw leven. We kunnen hierbij diverse werkvormen gebruiken. Omdat al die oude gevoelens en ervaringen ook in het lichaam zijn opgeslagen, zullen we ook met jouw lichaam werken. Zodat je deze ook lichamelijk kunt ervaren, integreren of loslaten.
Wil je meer weten over Innerlijk Kindwerk Groningen en wat dit voor jou kan doen?
Ben je nieuwsgierig geworden naar Innerlijk Kindwerk Groningen of zou je er meer over willen weten? Belemmeren oude emoties of patronen je om het leven te leiden zoals jij dat ten diepste zou willen? Ben je ook op zoek naar een echte oplossing voor je problemen, gevoelens en patronen? Wil je je lichamelijke klachten beter begrijpen? Wil je leven in plaats van overleven? Wil je meer energie, vrijheid en vreugde ervaren? Neem gerust vrijblijvend contact met mij op door het contactformulier in te vullen, te mailen of te bellen. Ik begeleid je graag!
Wat een mooi verhelderend verhaal!
Bij een trigger gebeurt hetvolgende: amygdala slaat alarm, je voelt trigger in lijf (fysieke sensaties / emoties) mind detecteert die onfijne sensaties als een ‘probleem’ en gaat ‘oplossingen’ bedenken (beschermingsmechanisme: vechten vluchten, bevriezen).
Nu wilde ik nog eens iets vragen. Als je getriggerd wordt, is het belangrijk om met je aandacht naar je fysieke sensaties / emoties in je lijf te gaan om deze te ontladen.
Wat zijn precies de fysieke sensaties / emoties die je in het heden ontlaad (en je niet wilde voelen en waar je steeds van wilde weglopen door een overlevingsreactie)?
Zijn dit de oorspronkelijke emoties die je destijds niet ontladen hebt (bij gebrek aan co-regulatie: als kind mocht je emotie ‘er niet zijn’, bijvb je boosheid werd afgewezen) waardoor er een pijnlijke overtuiging is ontstaan, bijvb ‘ik ben niet goed genoeg’? Of zijn de fysieke sensaties die worden geactiveerd bij een trigger de emotie die je ervaart / creëert als gevolg van je pijnlijke overtuiging die wordt aangeraakt?
Alvast bedankt!
Beste Ilse,
Wat leuk dat je reageerde op het blogartikel.
Het trauma zit vaak opgeslagen in het lichaam in de vorm van veel lading in het zenuwstelsel- de vastgezette overlevingsenergie voor vechten, vluchten, bevriezen, etc. In deze lading zit vaak een combinatie van emoties, vastgezette bewegingen, cognities en innerlijke conflicten.
Als je via traumawerk contact maakt met dit opgeslagen trauma via de fysieke sensaties, kunnen al deze dingen aan de oppervlakte komen. Dus er komt bijvoorbeeld verdriet, boosheid, angst of er is een beweging die je toen had willen maken en die toen niet kon. Ook kan er ineens een beeld of een woord komen of je systeem gaat bijvoorbeeld op slot. Je voelt bijvoorbeeld dat je weg had willen rennen maar dat dit niet kon en de angst die hierbij hoort.
Door hier aandacht voor te hebben, het lichaam te laten doen wat het wil doen, de beweging alsnog af te maken, etc. komt er een ontlading van de vastgezette energie in het systeem.
Bijvoorbeeld trillen, bibberen, huilen, schokjes, etc.
Dus het is vooral de ontlading van de vastgezette fight/flight/freeze energie en daarbij voel je de oorspronkelijke emoties van toen.
De fysieke sensaties zijn vaak de taal van je lichaam, hoe jouw lichaam de trauma-energie, emoties en innerlijke conflicten heeft opgeslagen en laat weten dat daar iets zit wat nog aandacht nodig heeft.
Het zegt bijvoorbeeld ik heb nog pijn, ik ben nog bang, ik zit gevangen in het oude trauma.
Maakt dit het iets duidelijker?
Hartelijke groet, Jaldhara